διαφημίσεις DUREX και ο μύθος του banned commercial

…ή αλλιώς: «Πόσο πάτο μπορεί να πιάσει το ανθρώπινο είδος στο κυνήγι του χρήματος;»

Δεν μπορώ να απαντήσω. Είναι κάτι που με ξεπερνά. Μικρότερος, που «είχα άποψη για όλα και ήταν πάντα η σωστή», είχα σκαρώσει διάφορα σενάρια στο μυαλό μου για διάφορα θέματα, όπως και για το σημερινό. Έλεγα, να δεις που κάποτε «μπλα..μπλα…μπλα…». Μετά από λίγα μόλις χρόνια, βλέπω ότι ήμουν, είτε πολύ αισιόδοξος είτε πολύ συντηρητικός στις προβλέψεις μου.

Τελικά, και για να μην το κουράζω, καταλήγω στο ότι το σημερινό ερώτημα δεν θα βρει ποτέ απάντηση, διότι πολύ απλά το γαμημένο ανθρώπινο είδος με κάθε νέα του γενιά, μετακινεί τον πάτο του βαρελιού μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, και ακριβώς τη στιγμή που με το αέναο μακροβούτι του φτάνει μια τρίχα μακριά από το να τον αγγίξει, έρχεται η επόμενη γενιά να μας (ξανα)γαμήσει το όνειρο.

«Δεν θα το τερματίσεις ποτέ, κουφάλα συντηρητικέ».

Με αφορμή το παραπάνω παραλήρημά μου, και ακριβώς σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας παραθέσω μερικές διαφημίσεις της DUREX ώστε να έχουμε και την πρέπουσα οπτικο-ποίηση των δρώμενων της εποχής μας.

Για όσους είστε αθεράπευτα ρομαντικοί, χαζοί ή απλά έχετε αυτό που λέμε «υπέρτατη-σε-διανοητικά-ανάπηρου-βαθμό-αίσθηση-του-χιούμορ-ώστε-να-θες-να-γελάς-με-ότι-μαλακία-βλέπεις-παραβλέποντας-συνειδητά-ή-ασυνείδητα-το-μήνυμα-που-βγάζει-αυτό-που-βλέπεις»,  θα εξηγώ το μήνυμα ΠΟΥ ΕΓΩ ΕΙΣΠΡΑΤΤΩ βλέποντας αυτές τις διαφημίσεις.

1. «Τα παιδιά που γεννιούνται με ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, θα γίνουν όλα serial killers ή σαδιστές με διεστραμμένα μυαλά ή η μάνα θα πεθάνει πάνω στη γέννα. Για να προστατέψεις τον εαυτό σου και την κοινωνία από αυτές τις συνέπειες, αγόρασε τα καταπληκτικά μας προφυλακτικά, κάτσε στα αυγά σου και μην κάνεις οικογένεια.

2. Τα παιδιά δεν είναι κάτι καλό, όπως λανθασμένα σε έχουν μάθει να πιστεύεις. Το μόνο που κάνουν από τη στιγμή που γεννιούνται είναι ζημιές και φασαρία. Η ζωή σου θα γίνει κόλαση. Αυτό θέλεις; Δεν θέλεις την ησυχία σου; Για να το αποφύγεις και να έχεις μια καλή και ήσυχη ζωή, αγόρασε τα καταπληκτικά μας προφυλακτικά, κάτσε στα αυγά σου και μην κάνεις οικογένεια.

3. Πας καλά; Ξεχνάς να βάλεις προφυλακτικό; Και άμα την αφήσεις έγγυο τι γίνεται; Πρέπει να το πάρεις το κορίτσι, δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ξέρεις που έμπλεξες; Ξέρεις πόσες χιλιάδες ευρώ κοστίζει ένας γάμος μαλάκα μου; Για να το αποφύγεις αυτό, αγόρασε τα καταπληκτικά μας προφυλακτικά, κάτσε στα αυγά σου και μην παντρεύεσαι.

4.  Τα καταπληκτικά μας προφυλακτικά κοστίζουν λιγότερο από οτιδήποτε άλλο θα χρειαστεί να αγοράσεις, αν κάνεις τη μαλακία και  παντρευτείς. Η οικογένεια είναι πολύ ακριβή για την τσέπη σου. Για αυτό, κάτσε στα αυγά σου  και μην κάνεις οικογένεια.

Κλείνοντας, ας αφιερώσω και μια παράγραφο στο μύθο του banned commercial.

Για όσους δεν ξέρετε αγγλικά ή δεν έχετε ιδέα για τι μιλάω έτσι και αλλιώς, banned commercial είναι μια διαφήμιση η οποία θεωρήθηκε πολύ προσβλητική και δεν εγκρίθηκε να βγει στον αέρα. Την διαφήμιση έκοψε είτε το ίδιο το συμβούλιο της εταιρίας που διαφημίζεται αφού είδε τις προτάσεις της διαφημιστικής που το έφτιαξε, είτε, αν εγκρίθηκε από αυτούς, κόπηκε μετά από κάποια κρατική υπηρεσία που κάνει αυτή τη δουλειά. Ε.Σ.Ρ. τύπου δηλαδή.

Το θέμα είναι ότι, συμβούλια κόβουν, κυβερνήσεις κόβουν, το youtube στ’ αρχίδια του, για να το πω διακριτικά. Ότι κομμένο υπάρχει στον πλανήτη, ζει και βασιλεύει στο σκουπιδότοπο του youtube, και μάλιστα (στην πλειοψηφία τους συνήθως) τα κομμένα διαφημιστικά, έχουν πιο πολλά views από τα κανονικά.

Κάποια από αυτά  που σας έδειξα (δεν θυμάμαι ποια)  είναι banned. Κάποια πάλι, όχι. Είναι  εγκεκριμένα από κράτη, κυβερνήσεις και εταιρίες, με σφραγίδες, υπογραφές και όλα τα παρελκόμενα. Και εσείς, που είστε γάτοι, το πιάσατε το υπονοούμενο με τις φράσεις στο τέλος κάθε εξήγησης, όπου τόνισα τα γράμματα με το εντελώς χολυγουντιανό special effect Bold font. Έχουν κάτι κοινό όλα αυτά μεταξύ τους, δεν νομίζεις; Γάτε μου;

Υ.Γ. Τελικά, ήταν 3 παράγραφοι.

είσαι μαλάκας. Κάνε like, για να στο αναλύσω

Είσαι μαλάκας.

Τόσο μαλάκας που σε έχουν πάρει χαμπάρι και σε κάνουν γιο-γιο. Σε αυτό το σημείο, κάνε ένα like για να διαβάσεις παρακάτω.

Φυσικά είσαι μαλάκας που ενημερώνεται. Γι’ αυτό και έχεις τα δικά σου αγαπημένα blogs, τα οποία είτε έχεις αποθηκεύσει και ταξινομήσει επιμελώς στα boomark του browser που χρησιμοποιείς για να τα βρίσκεις πιο εύκολα, είτε (το πιθανότερο) σε βρίσκουν αυτά στην αρχική σελίδα του facebook, όπου μαλακίζεσαι τις μισές ώρες της ζωής σου. Πως τα ξέρω όλα αυτά; Ρίξε μου ένα like και θα σου πω αργότερα.

Στα blog που παρακολουθείς γράφουν άρθρα άλλοι μαλάκες, που τους δέρνει η ίδια μαλακία με εσένα. Ή μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όχι. Εσύ είσαι σίγουρα πιο μαλάκας από αυτούς. Ήρθε η στιγμή να μου κάνεις ένα like, μια που το ‘φερε η κουβέντα.

Τα κλασσικά αγαπημένα σου θέματα αγαπητέ μου μαλάκα, είναι λίγο-πολύ γνωστά. Fail, κώλοι, χαριτωμένα γατάκια-σκυλάκια, και αυτά τα μυστηριώδη άρθρα που είναι η φωτογραφία ή το βίντεο κρυμμένο και πρέπει να κάνεις like για να το δεις. Άρχισα να μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης. Κάνε μου ένα like με την ψυχή σου τώρα, γιατί δεν το κούρασα περισσότερο.

(Ανοίγω παρένθεση, λίγο πριν μπω στο ζουμί). Βλέπεις λοιπόν κάτι ενδιαφέρον. Στο facebook ας πούμε. Κλικάρεις να δεις το άρθρο. Περιμένεις κανά δίλεπτο να φορτώσει η σελίδα, γιατί ο μαλάκας ο blogger την έχει γεμίσει διαφημίσεις, οι μισές από τις οποίες είναι ψεύτικες, από τις άλλες μισές οι μισές είναι φίλοι του που «δεν γαμιέται τους έβαλα και αυτούς να γίνει μπούγιο», και κάποιες λίγες πραγματικές, που του αποφέρουν κέρδη γύρω στα 100 ευρώ το μήνα, τη στιγμή που για να κάθεται 10 ώρες την ημέρα να ποστάρει, χρειάζεται 300 ευρώ το μήνα σε τσιγάρα και καφέδες. Όμως είναι ψώνιο, γουστάρει. Και επειδή γουστάρει τόσο πολύ, όπου μείνει χώρος, τον γεμίζει με flash banners, flash games, χιουμοριστικά gifs, και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί που θα κάνει τη σελίδα του ακόμη πιο βαριά. (Κλείνει η παρένθεση και εσύ, ξέρεις τώρα. Συνεχίζεις να διαβάζεις με τον ίδιο ζήλο αφού κάνεις ένα ακόμα like)

Αξίζω ακόμη ένα like εδώ, γιατί στην προηγούμενη παράγραφο δεν σε είπα μαλάκα ούτε μια φορά. Λίγο ακόμα και μπαίνουμε στο ζουμί αγαπητέ μου μαλάκα. (Με την άδειά σου τώρα ανοίγω μια 2η παρένθεση για να ολοκληρώσω με τον blogger). O blogger που λες, μπορεί να είναι ψώνιο, μπορεί να είναι μαλάκας, αλλά έχει μια μεγάλη διαφορά από εσένα. Είναι πονηρός μαλάκας. Και αυτό σημαίνει, ότι έχει καταλάβει πως η δική σου μαλακία είναι μεγαλύτερη απ΄ τη δική του. Έτσι, αφενώς γνωρίζει ότι οποιαδήποτε μαλακία του κατέβει να σου πλασάρει θα την γουστάρεις, αφετέρου ότι δεν θα μπορέσεις να αντισταθείς στον εκβιασμό που σου κάνει. «Κάνε like για να δεις τη συνέχεια» σου λέει. (Κάνε μου ένα μεγάλο like εδώ, γιατί τελείωσα με τις παρενθέσεις).

Με αυτά και με αυτά ανοίγει η σελίδα του άρθρου που σε ενδιαφέρει. Πριν τη δεις όμως, ο μαλάκας ο blogger έχει φροντίσει να σου πετάξει στη μούρη ένα pop-up παράθυρο της τάξεως των 400 x 400 pixel (τουλάχιστον), όπου σου ζητάει να κάνεις ένα like στη σελίδα του, πριν κάνεις ένα like για να δεις το άρθρο που σου like (που σου άρεσε). Κάνω μόνος μου ένα αυτοlike εδώ, για να μην σε βάζω στον κόπο, και σε λίγο μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης.

Αγαπημένε μου μαλάκα, αυτή σου η συμπεριφορά στο διαδύκτιο, εκτός του ότι με προβληματίζει μου δημιουργεί και πολλά αναπάντητα ερωτήματα που με βασανίζουν.

Για παράδειγμα:

1. Αν ΔΕΝ έκανες like και ΔΕΝ έβλεπες ένα άρθρο που στο 99% των περιπτώσεων ισούται με του κώλου τα εννιάμερα, θα υπήρχαν σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική σου υγεία; Θα έβλαπτε τα οικονομικά σου; Θα το είχες για πάντα απορία τι μαλακία ήταν αυτή που δεν μπόρεσες να τη δεις; Θα έβλαπτε την οικογένειά σου; Το μέλλον σου; Τις δουλειές σου; Τι είναι αυτό που σε παροτρύνει να υποκύπτεις στον εκβιασμό «κάνε like αλλιώς δεν θα δεις τη μαλακία που ανέβασα», εκτός από την αστείρευτη μαλακία σου;

Για να στο πω διαφορετικά: Με την ίδια ευκολία θα υπέκυπτες ας πούμε αν σου έλεγαν «πάρε μου μια πίπα να σου πω τη μοίρα σου»; Και μη μου πεις ότι το μέλλον σου δεν είναι κάτι που θέλεις να ξέρεις. Μέχρι που το βρίσκω πιο συμφέρουσα συμφωνία αυτό, από το να κάνεις ένα χαζό like για ένα ακόμα πιο χαζό άρθρο. Ε; (Εδώ κάνεις σίγουρα like, γιατί διευρύνω τους σεξουαλικούς σου ορίζοντες).

2. Αν είσαι τόσο μαλάκας που δεν μπορείς να αντισταθείς σε ένα τόσο αφελή εκβιασμό, πως θα αντισταθείς σε άλλους, πιο σοβαρούς εκβιασμούς που αντιμετωπίζεις καθημερινά στη ζωή σου; Όπως ας πούμε «πλήρωσε γιατί σου παίρνουμε το σπίτι», «δώσε φακελάκι γιατί αλλιώς δεν σε εξετάζω», «ψήφισέ μας γιατί αλλιώς θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι», «βγάλε το σκασμό γιατί θα σε απολύσω»…και μπορώ να γράφω παραδείγματα μέχρι να πεθάνεις από πλήξη. Δεν θα το κάνω όμως, αν μου χαρίσεις ένα like.

3. Αν εσύ, και ο κάθε μαλάκας «εσύ» αβαντάρει τέτοια blog, πως περιμένεις να δεις πιο ελαφριές, ευανάγνωστες, όμορφες σελίδες και κυρίως πιο ενδιαφέρουσα θεματολογία στο Ελληνικό internet; Κόψτου το βήχα μαλάκα μου. Θέλεις like για να το δω; Δεν σφάξανε. Χαίρετε! Να δεις για πότε πέφτει η κίνηση στο blog. Να δεις για πότε θα αρχίσουν να ψάχνονται πως θα γίνουν καλύτεροι. Τα μπουρδέλα τα νούμερα είναι αμείλικτα. ‘Αμα τα έχεις μικρά δεν το αντέχεις. Πάντα τα θέλεις μεγαλύτερα. Σαν την τσουτσούνα ένα πράγμα. Σε αυτό το σημείο ρίξε ένα like για το δωρεάν know how.

Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν το 99% των Ελληνικών blogs δεν έχουν τέτοια προβλήματα γιατί έχουν βρει το μαλάκα. Εσένα.

Με αυτόν το τρόπο λοιπόν μαλάκα μου, βάζεις κάθε μέρα άλλο ένα λιθαράκι στην αέναη ανακύκλωση της μαλακίας, για την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα έχουν καμιά εξήγηση.

Όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αγαπητέ μαλάκα, όλα στη ζωή κατακτώνται βήμα-βήμα. Και πάντα μαθαίνουμε να κάνουμε καλά τα μικρά βήματα πριν πάμε σε μεγαλύτερα.

Στεκόμαστε στα πόδια μας, μετά βηματάκια, μετά τρέξιμο.

Μαθαίνουμε το «Α», το «Β», την αλφαβήτα, συλλαβές, προτάσεις.

Βρες αγαπητέ μαλάκα τη δύναμη να παίρνεις μικρές ασήμαντες αποφάσεις, όπως «να σταματήσω επιτέλους να πιπιλάω το δάχτυλό μου», «να κουρέψω την κοτσίδα γιατί πάω φαντάρος» ή «να κόψω το μαλάκα τον blogger που με περνάει για βλήμα και μου σερβίρει παπαριές» για να έχεις αργότερα τη δύναμη να πάρεις πιο σημαντικές. Όπως «να αρχίσεις επιτέλους γυμναστήριο και δίαιτα από Δευτέρα» που έχεις γίνει 200 κιλά μπουχέσας, ή «να κόψεις το τσιγάρο» γιατί σε λίγο θα θέλεις 5 στάσεις για ανέβεις 20 σκαλιά, και άλλα πολλά. Κάνε μου ένα like τώρα γιατί σε λίγο θα μπω για τα καλά στο ζουμί της υπόθεσης.

Παρ’ όλο που σαν γνήσιος μαλάκας που είσαι μου έκανες like προηγουμένως, δεν βρίσκω κάτι άλλο να γράψω. Επιφυλάσσομαι όμως να μπω βαθύτερα στο ζουμί της υπόθεσης σε κάποιο άλλο άρθρο, σύντομα.

Το πόσο σύντομα (όπως είναι αυτονόητο) θα εξαρτηθεί από το πόσα like θα πάρει αυτό το άρθρο. Γι’ αυτό μπορείς να κάνεις donate όσα like θέλεις, με Paypal, Money Bookers, Western Union ή όποιο άλλο τρόπο προτιμάς, για να μου δώσεις τη δύναμη να γράψω άλλη μια φορά για τη μαλακία σου.

Αν και δεν μπήκα για τα καλά στο ζουμί της υπόθεσης, κάτι πρέπει να κατάλαβες. Αν όχι, είσαι πιο μαλάκας από όσο νόμιζα, και με αναγκάζεις να σου χαρίσω ένα like μεγαλύτερο ακόμα και απ’ αυτό που έκανε ο Ιούδας στα 30 αργύρια. Respect.

η Coca Cola απενοχοποιεί την αστυνόμευση

Αυτό το βίντεo, το είδα πρόσφατα στο youtube.

Η Coca Cola σε μια κίνηση διαφημιστικής προώθησης της Νέας Τάξης Πραγμάτων, μας παρουσιάζει πόσο ωραίο κάνουν τον κόσμο που ζούμε οι κάμερες ασφαλείας που χρησιμοποιούνται. 

Για όσους δεν ξέρουν αγγλικά, να σας πω ότι το βίντεο ξεκινάει λέγοντας: «Οι κάμερες ασφαλείας ανά τον κόσμο, επίσης «πιάνουν» και αυτές τις εικόνες». Και συνεχίζει με πλάνα από ανθρώπους που φιλιούνται, κάποιον που έδωσε πίσω το πορτοφόλι σε μια κυρία που της έπεσε,  άλλους που χορεύουν, άλλους που βοηθάνε τον κόσμο στο δρόμο, ανθρώπους «διαφορετικού χρώματος» να αγκαλιάζονται κλπ.

Φυσικά το άλλοθι της Coca Cola είναι ακλόνητο, και δεν χρειάζεται καν να ψάξω για να βρω γραμμένο κάπου, που βασίστηκε το όλο project. Ξέρω τι θα μου απαντούσε η Coca Cola αν έβλεπε τι γράφω τώρα: «Θέλαμε να περάσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα για τη ζωή. Όλα είναι θέμα από ποια οπτική γωνία τα κοιτάς. Και εμείς, ακόμα και από τις κάμερες ασφαλείας που κανείς δεν θέλει, μπορούμε να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Εμείς βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Και γι’ αυτό προβάλλουμε πάντα τα πράγματα από την καλή πλευρά τους, περνώντας παράλληλα μηνύματα κατά του ρατσισμού, της κλοπής, της φτώχειας, και άλλων δεινών που περνάει η ανθρωπότητα».

Εγώ πάντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά το ποτήρι το βλέπω μισο-άδειο, όταν έχω να κάνω με οικονομικούς κολοσσούς σαν την πάρτη σας κυρία Coca Cola μου. Γιατί ξέρω ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων χρησιμοποιεί το Hollywood και κάτι εταιρίες σαν εσάς που έχουν μεγάλη αναγνωρισιμότητα, για να περάσει τα μηνύματα που θέλει. Για να μας πείσει ότι όλα γίνονται «για το καλό μας». Ευτυχώς για εσάς βέβαια, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν επιδίδεται συχνά στο κουραστικό σπορ της κριτικής και είναι με το μέρος σας. Δυστυχώς για εσάς, υπάρχουν και κάποιοι ενοχλητικοί σαν εμένα, που δεν πείθονται τόσο εύκολα. Όπως και οι 970 άνθρωποι που (μπράβο τους) έδωσαν αρνητική ψήφο σε αυτό το κακόγουστο αστείο που εσείς αποκαλείτε διαφήμιση. Δεν θέλουμε υποδείξεις για τι είναι καλό και τι όχι. Δόξα το Θεό, και ματάκια έχουμε, και μυαλό.

μήπως έχουμε χάσει το μέτρο στο ποδόσφαιρο; Από πότε θεωρείται ντροπή μια ήττα από τη Γερμανία

Δεν αναφέρομαι στην πλειοψηφία των Ελλήνων εδώ, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Όμως είδα πολλά σχόλια σε twitter και facebook από «ψαγμένους ποδοσφαιρογνωρίζοντες-τα-πάντα-όλα» του στυλ «εντάξει μωρέ, πια Εθνική Ελλάδος», «για τα μπάζα ήμασταν», «μας έκαναν χαζούς» και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα.

.

Φυσικά, πέρα από το κόμπλεξ κατωτερότητας  και την αέναη ανάγκη τους να προβληθούν ως μάγκες ισοπεδώνοντας τα πάντα με τη μηδενιστική προσέγγισή τους, δεν έχουν κανένα επιχείρημα – όπως πάντα – πέρα από κάποιες σποραδικές πλέον τέτοιες ήττες της Εθνικής, που τους δίνουν το δικαίωμα να μιλούν εκ του ασφαλούς για λίγο.

Φυσικά όλα τα υπόλοιπα, που όντως είναι επιχειρήματα για εμάς που βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη, για αυτούς είναι αμελητέα ποσότητα.

Εντάξει όλοι θέλαμε να κερδίσει η Ελλάδα. Όλοι το ελπίζαμε. Όμως εμείς που μας αρέσει το ποδόσφαιρο και έχουμε την πολυτέλεια να μπορούμε να κοιτάμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, είχαμε στην άκρη του μυαλού μας και το αυτονόητο. Ότι η ήττα, είναι πιο πιθανή από τη νίκη σε έναν αγώνα ενάντια σε μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, όπως είναι η Εθνική Γερμανίας. Προσωπικά σκεφτόμουν σαν το πιο «ρεαλιστικά αισιόδοξο» σενάριο, μια ισοπαλία που θα οδηγούσε το παιχνίδι στα πέναλτυ, ώστε οι πιθανότητες να είναι καλύτερα μοιρασμένες.

Η Ελλάδα, εδώ και λίγα χρόνια έχει καταφέρει να βγει από το καβούκι της και να γίνει μια υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αλλά μέχρις εκεί, «υπολογίσιμη».

Με το Euro 2004 αποκτήσαμε το βασικό στοιχείο  που χρειάζεται μια ομάδα για να αρχίσει να κάνει σοβαρά βήματα προόδου: Την αυτοπεποίθηση. Επίσης βαρύναμε (έστω και λίγο) τη φανέλα μας. Ήμασταν οι πρωταθλητές Ευρώπης. Κανείς δεν θα μας αντιμετώπιζε ως «μικρή ομάδα» ξανά. Επίσης αυτός η πυρήνας παικτών, ήταν και που πέρασε το γονίδιο του νικητή και σε όσους παίκτες προστέθηκαν από τότε στην Εθνική μας. Βρισκόμαστε πλέον σε ένα σημείο όπου μπορούμε να κοιτάμε κάθε αντίπαλο στα μάτια, και (τουλάχιστον) να πιστεύουμε πραγματικά, ότι στην καλή μας μέρα μπορούμε να κοντράρουμε οποιαδήποτε ομάδα στα ίσα. Ποιος υγιής φίλαθλος αυτής της Εθνικής δεν έχει τέτοια ψυχολογία πριν από κάθε ματς;

Υπάρχουν όμως κάποιες ομάδες, που είτε μας αρέσει είτε όχι χρειάζονται πολλά περισσότερα για να τις νικήσεις. Τέτοιες ομάδες είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Ισπανία, η Γερμανία, η Αγγλία, άντε να βάλω και την Ιταλία περισσότερο λόγω «βαριάς φανέλας» και όχι τόσο ως διαφορά δυναμικότητας.

Με αυτές τις ομάδες πρέπει να βρεθούμε στην καλύτερή μας ημέρα, αυτές να βρεθούν σε κακή μέρα και να έχουμε και λίγο τύχη. Τι να κάνουμε δηλαδή, υπάρχουν και υπερδυνάμεις στο ποδόσφαιρο.

Δηλαδή ρε φωστήρες του ποδοσφαίρου, το να υπάρχουν 4-5 ομάδες στον κόσμο που άμα βάλουν τη μπάλα κάτω σε κερδίζουν όποτε γουστάρουν, το θεωρείτε αποτυχία για μια ομάδα που βρισκόταν στην ανυποληψία πριν καμιά δεκαετία, και στο μόνο παιχνίδι που είχε σίγουρη τη νίκη, ήταν όποτε έπαιζε με τη Μάλτα;

Συνέλθετε επιτέλους. Σε λίγο θα μας πείτε ότι, κανονικά πρέπει να πάρουμε και το μουντιάλ αήττητοι. Μια χαρά είμαστε και θα πάμε και ακόμα καλύτερα, αν το κράτος-μπουρδέλο αποφασίσει να βοηθήσει λίγο την κατάσταση. Δηλαδή τι έγινε χθες; Χάσαμε από ένα μεγαθήριο με 2 γκολ διαφορά. Σιγά τα ωά. Εγώ λέω ότι κολλήσαμε 2 μπαλάκια σε ένα μεγαθήριο. Έτσι μου αρέσει να το βλέπω.

Η Εθνική Ελλάδας έχει ψυχή, έχει αυτοπεποίθηση και έχει αρχίσει να παίζει και καλή μπαλίτσα όποτε έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Και από τη χθεσινή βραδυά εγώ θα κρατήσω μόνο αυτή την εικόνα, με τη Μέρκελ σε ρόλο κλαψομούνας καγκελάριου την ώρα που σκοράραμε. Καληνύχτα, «γνώστες του ποδοσφαίρου».

τα έγγραφα που «διαρρέουν», και οι απενοχοποιημένοι ρουφιάνοι

Κυκλοφόρησε μια λίστα που αποκαλείται «Ρουσφέτια Σαμαρά». Πρόκειται για μια λίστα που «διέρρευσε από το πολιτικό γραφείο του Αντώνη Σαμαρά στην Καλαμάτα, την περίοδο που ήταν Ευρωβουλευτής το 2005-2006″, και αναφέρεται σε πολίτες «είχαν άκρη» και μπόρεσαν να διοριστούν στο δημόσιο μέσω ρουσφετιών. Τα πιο πολλά υπογράφονται από τον Διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου Καλαμάτας ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΟΥΤΡΗ.

Αυτό που βλέπεις από κάτω, είναι αυτό που βλέπει όποιος διαβάζει την είδηση.

Μέχρις εδώ όλα καλά, θα μου πεις. «Καλά έκαναν και τους ξεμπρόστιασαν τους αλήτες, αυτά πρέπει να τα ξέρει ο κόσμος».

Αμ δε, που είναι «όλα καλά». Διότι υπάρχουν link για να κατεβάσεις όλα τα έγγραφα, τα οποία είναι 35 τον αριθμό, και στα οποία δεν υπάρχουν οι μαύρες γραμμές. Αυτό που υπάρχει είναι ΟΝΟΜΑΤΑ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ και ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Ξέρετε πως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρώτα «διαρρέει» ένα έγγραφο και κάποιο blog το ανεβάζει πρώτο. Όσοι blogger «ακολουθούν» αυτό το blog, ενημερώνονται άμεσα με email ότι ανέβηκε νέο άρθρο. Το βλέπουν, το ανεβάζουν. Ενημερώνονται όσοι ακολουθούν αυτούς που ακολουθούν, κοκ. Η είδηση έχει ανακυκλωθεί αστραπιαία με αποτέλεσμα σε μία ώρα να την έχουν ανεβάσει αναρίθμητα blog. Φυσικά, χωρίς να μπει κανείς στον κόπο να σκεφτεί τι ανεβάζει. «Να προλάβουμε τώρα που είναι νωρίς, να πάρουμε όσα κλικ μπορούμε».

1. Μη θεωρείς ότι ο πολιτικός είναι χαζός

Το αντίθετο μάλιστα. Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι πολύ έξυπνοι. Δεν μπορείς να πείσεις πολλούς ή πάρα πολλούς ανθρώπους να σε πιστεύουν και να σε ψηφίζουν, αν είσαι χαζός. Δεν θέλει πολύ μυαλό να το καταλάβεις αυτό. Φυσικά και είναι έξυπνοι άνθρωποι. Το αν είναι καλοί ή καλοπροαίρετοι, είναι άλλη κουβέντα και δεν μας απασχολεί αυτή τη στιγμή.

Με δεδομένο αυτό, θεωρείς ότι αν κάποιος πολιτικός ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να διαρρεύσει ένα έγγραφο, είναι τόσο βλάκας που δεν μπορεί να το κρύψει; Είναι τόσο δύσκολο δηλαδή απλά να το κάψει ή να το βάλει σε μια θυρίδα σε περίπτωση που κάποτε το χρειαστεί; Τι νομίζεις ότι είναι τα «έγγραφα που διαρρέουν»; Χαρτιά που τους έπεσαν από την τσέπη την ώρα που πήγαιναν στη δουλειά; Δεν μπορεί να είμαστε τόσο αφελείς. Δεν θέλω να το πιστέψω.

2. Τα έγγραφα δεν διαρρέουν

Τα έγγραφα, δεν διαρρέουν. ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ. Με τη μορφή διαρροής βέβαια. «Πάρε αυτό, δώσ’ το στον γνωστό σου τον blogger. Να βγει προς τα έξω». Ο εντεταλμένος blogger που σέβεται το ψωμί που τρώει από το κόμμα, δεν θα γνωστοποιήσει την πηγή του, και θα ακολουθήσει η γνωστή διαδικασία αναδημοσίευσης που σου περιέγραψα.

3. Οι διαρροές εξυπηρετούν πάντα κάποιο σκοπό

Και πάλι, θέλει πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι, αυτό που διαρρέει εξυπηρετεί ένα σκοπό; Δεν είναι πάντα προφανής ο σκοπός. Δεν είμαστε πολιτικοί να ξέρουμε ακριβώς πως σκέφτονται, ούτε κάνουμε όλη μέρα παρέα μαζί τους. Υποθέτουμε. Υποθέτουμε ό,τι νομίζει ο καθένας μας. Καμιά φορά πέφτουμε μέσα, άλλες όχι. Αλλά ξέρουμε σίγουρα ότι κάθε έγγραφο που διαρρέει κάτι εξυπηρετεί.

4. Ανταλλαγή απόψεων με κάποιο blog

Σε κάποιο blog από αυτά που είχαν ανεβάσει την εν λόγω λίστα, δεν άντεξα και σχολίασα. Το ρεζουμέ ήταν ότι «αυτό που ανέβασες είναι στεγνή ρουφιανιά. Ποιος δεν θα ζήταγε ρουσφέτι για να μπει στο δημόσιο και να ζήσει αυτός και η οικογένειά του, αν μπορούσε να το κάνει. Γιατί πρέπει τώρα να βάλουμε τους πολίτες να σκοτωθούν μεταξύ τους, ενώ στην ουσία τα έχουμε με τους πολιτικούς«. Η απάντηση ήταν ότι «μου στάλθηκε. όπως στάλθηκε σε εκατοντάδες blog», «μιλάμε για ανήθικους ανθρώπους, που διορίστικαν στη θέση άλλων γιατί είχαν δόντι», «κάτι τέτοιοι μας έφτασαν εδώ που είμαστε»  κλπ. Αναμενόμενο.

5. Με το φτωχό μου το μυαλό, κάνω υποθέσεις

Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν έχω υψηλά ιστάμενους φίλους που είναι «μέσα στα πράγματα» και μου δίνουν πληροφορίες. Είμαι ένας απλός άνθρωπος σαν εσάς, απλά σκέφτομαι και απλά εκφράζομαι. Και με το φτωχό μου το απλό μυαλό, θα κάνω τώρα κάποιες υποθέσεις.

– Υποθέτω, ότι το έγγραφο εξυπηρετεί έναν σκοπό: Να φαγωθούμε μεταξύ μας. Φανταστείτε τι θα γίνεται τώρα στα χωριά της Καλαμάτας αλλά και των γύρω περιοχών όπου ζουν αυτοί οι «διορισμένοι με ρουσφέτια». Όταν όλοι ξέρουν που μένουν, το τηλέφωνό τους κλπ. Φαντάζομαι πως θα είναι η ζωή τους από εδώ και πέρα που θα είναι δακτυλοδεικτούμενοι στο καφενείο. Ποιον εξυπηρετεί ο διχασμός των ανθρώπων ενός έθνους; Μα τους πολιτικούς φυσικά. Χέστηκαν ποιος θα βγει πρώτος και ποιος δεύτερος. Αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση στα κανάλια. Αρκεί ο Έλληνας να αισθάνεται ότι φταίει ο άλλος Έλληνας και όχι ο πολιτικός. Και να πιστέψει ότι φταίει ένας συγκεκριμένος πολιτικός, δεν τρέχει τίποτα. Αρκεί να βλέπει ότι εκτός από τους πολιτικούς, είναι βρώμικοι και όλοι οι πολίτες, οπότε δεν μπορεί να πιστέψει σε κανέναν. Οπότε αισθάνεται μόνος και αβοήθητος. Δεν ελπίζει σε τίποτα. Ας μην ψηφίσει καν, στ’ αρχίδια μας. Πάλι σε εμάς θα καταλήξει η αποχή του.

– Υποθέτω, ότι όσοι τους κατηγορήσουν, είναι αδιάφθοροι. Ποτέ δεν θα έβαζαν τα παιδιά τους στο δημόσιο, αν μπορούσαν. Όχι. Είναι τίμιοι άνθρωποι. Αν είχαν «μία άκρη» δεν θα την χρησιμοποιούσαν, για να μην κλέψουν τη θέση από ένα συνάνθρωπό τους.

– Υποθέτω, ότι ενώ θα έπρεπε να μας φταίνε οι πολιτικοί που έχουν δημιουργήσει και καθιερώσει το ρουσφέτι, μας φταίει ο Έλληνας που το χρησιμοποιεί, μη βρίσκοντας άλλη λύση να επιζήσει.

– Υποθέτω, ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ρουφιάνοι, αφού είναι και οι υπόλοιποι. «Ε, αφού το έχουν ήδη δημοσιεύσει τόσα blog, το λογικό και το σωστό είναι να το ανεβάσω και εγώ. Δεν είναι ρουφιανιά αν ο κόσμος το ξέρει ήδη»

– Τέλος, υποθέτω ότι ο εν λόγω blogger που απάντησε στο σχόλιό μου, δεν θα ξέρει τι να απαντήσει όταν ο επόμενος αγανακτισμένος και απελπισμένος από την ανεργία και τη φτώχεια Έλληνας πολίτης, αντί να αυτοκτονήσει, συμβουλευτεί τη λίστα που τόσο ανεύθυνα ανέβασαν τα μισά blog της χώρας, βρει μια διεύθυνση, και πάει και πυροβολήσει στο κεφάλι αυτόν «που του έκλεψε τη θέση».

Σας δίνω μια συμβουλή «συνάδελφοι bloggers». Την επόμενη φορά που θα κάνετε copy-paste όποιο άρθρο σας φαίνεται ενδιαφέρον από κάποιο άλλο blog, αφιερώστε 2 λεπτά να σκεφτείτε τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό που κάνετε, και σε τι στοχεύει η «διαρροή».

Τουλάχιστον όσοι από εσάς έχετε ακόμα τσίπα, και δεν κάνετε εντεταλμένη υπηρεσία «για το καλό της χώρας».

η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, αλλά επιλογή

Μια καταπληκτική απεικόνιση της πραγματικότητας και ένα μήνυμα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Σήμερα την ανακάλυψα τυχαία, ψάχνοντας κάτι άλλο.

Μόλις την είδα, αμέσως θυμήθηκα ένα περιστατικό που έζησα πριν πολλά χρόνια και θα σας περιγράψω εν συντομία.

Παλιά, σε μία κρίση καλοσύνης που είχα, άνοιξα το κλουβί του καναρινιού μου για να το ελευθερώσω. Σκεφτόμουνα ότι «είναι άδικο, ακόμα και για ένα ζώο, να ζει φυλακισμένο». Κάθισα λοιπόν και το παρατηρούσα, καθώς εκείνο κοίταγε αποσβολωμένο την ανοιχτή πόρτα του κλουβιού. Το καναρίνι το σκέφτηκε για λίγη ώρα, και μετά πήδηξε και στάθηκε ακριβώς στο κατώφλι της εξόδου. Για ένα-δύο λεπτά κοίταγε μία έξω και μία μέσα στο κλουβί. Το σκεφτόταν. Είχε 2 επιλογές. Να μείνει εκεί που ήξερε ότι υπάρχει φαγητό, έστω και με το αντίτιμο της στέρησης της ελευθερίας, ή να ζήσει ελεύθερο παίρνοντας την ευθύνη να βρίσκει φαγητό και να επιβιώνει μόνο του. Μετά από καναδύο λεπτά σκέψης λοιπόν, το καναρίνι μου ξαναγύρισε μέσα στο κλουβί του, όπου και έζησε μέχρι να πεθάνει από γηρατειά.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στην πραγματικότητα δεν το είχα ξαναδεί ή ακούσει. Για αυτό το λόγο την άλλη μέρα πήγα στο κατάστημα που το είχα αγοράσει για να ρωτήσω αν αυτό γίνεται. Ο καταστηματάρχης εκτός από ενημερωμένος για τη δουλειά του, αποδείχθηκε και άνθρωπος φιλοσοφημένος και σωστός στις απόψεις του. Αφού του περιέγραψα τι συνέβει, μου εξήγησε:

– «Φίλε μου, εγώ το έχω ξανακούσει αυτό, και πολλές φορές το παθαίνουν αυτά τα πουλιά«.

– Ποια είναι δηλαδή «αυτά τα πουλιά»;

– «Άκουσε. Τα πουλιά που πιάνουν διάφοροι με παγίδες, ξώβεργες ή ο,τιδήποτε άλλο και μετά φυλακίζονται, έχουν το ένστικτο της ελευθερίας μέσα τους όπως άλλωστε είναι και στη φύση τους. Αν ανοίξεις την πόρτα σε τέτοιο πουλί, δεν θα προλάβεις να το δεις να φεύγει. Το δικό σου πουλί, προφανώς είναι από αυτά που εκτρέφονται σε κλούβες για γενεές επί γενεών. Αυτά τα πουλιά μετά από κάποιες γενεές αιχμαλωσίας, αρχίζουν και χάνουν αυτό το ένστικτο. Φτάνει η στιγμή που οι γονείς-πουλιά, και αφού έτσι έμαθαν, διδάσκουν στο παιδί τους ότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος από αυτόν που ζούνε, δηλαδή το κλουβί. Έτσι έγινε και με το δικό σου πουλί. Προφανώς φοβήθηκε να βγει σε έναν κόσμο άγνωστο. Κάνεις λάθος. Δεν είχε 2 επιλογές στο μυαλό του, αλλά μόνο μία«.

Αφιερωμένο σε «αυτούς τους ανθρώπους» που πάσχουν από την ίδια ασθένεια, και από ανασφάλεια πιστεύουν ότι ο μόνος κόσμος που υπάρχει, και οι μόνες επιλογές που έχουμε, είναι αυτές που προσπαθεί να μας επιβάλλει το σύστημα.

Μήπως αν συνεχίσουμε να δεχόμαστε ό,τι μας επιβάλλουν, φτάσουμε να γίνουμε και εμείς «ένα από αυτά τα πουλιά»; Μήπως ήδη είμαστε και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;

Μήπως πρέπει επιτέλους να περάσουμε αυτή τη γαμωπόρτα που χωρίζει τη ζωή από την αληθινή ζωή;

Αλέκα Παπαρήγα: «Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση»

Πρόλογος

Όσοι με παρακολουθούν γνωρίζουν ήδη ότι δεν είμαι κολλημένος με κάποιο κόμμα. Ποτέ δεν ήμουν. Γνωρίζουν επίσης, ότι για αυτόν το λόγο δεν κάνω διακρίσεις και τα χώνω σε όλους ανεξαιρέτως όταν κάτι δεν μου αρέσει, όποιος και αν το έκανε. Σαν ψηφοφόρος ήμουν πάντα στους αναποφάσιστους. Ψήφιζα, είτε όποιον για κάποιο λόγο «με είχε ψήσει» όπως έγινε με τον Ανδρέα, είτε την αντιπολίτευση γιατί  πίστευα ότι πρέπει να έρθει άλλη κυβέρνηση για να αλλάξουν τα πράγματα, είτε κάποιον άλλο επειδή πίστευα σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Όπως ήδη καταλάβατε έχω ψηφίσει και ΠΑΣΟΚ, και Νέα Δημοκρατία και αριστερά στο παρελθόν. Όπως επίσης έχω ψηφίσει και μικρά κόμματα που δεν μπήκαν ποτέ στη βουλή, όπως επίσης έχω ρίξει και λευκό ή άκυρο ή έχω κάνει αποχή.

Με το σκεπτικό λοιπόν που ψηφίζω πάντα, χθες έριξα την ψήφο μου σε αντιμνημονιακό κόμμα. Με την ελπίδα ότι θα μεγαλώσουν αυτές οι δυνάμεις. Στην καλύτερη περίπτωση για να συνεργαστούν, να κυβερνήσουν και να αποφασίσουν:

«Δεν αναγνωρίζουμε κανένα μνημόνιο. Δεν αναγνωρίζουμε τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση η οποία όχι μόνο δεν εκλέχθηκε, αλλά και ετσιθελικά υπέγραψε την καταδίκη του λαού που μας ψήφισε. Αρνούμαστε να πληρώσουμε και σε όποιον αρέσει. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα ψεύτικο χρέος. Το μόνο χρέος που έχουμε είναι να υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα και να δώσουμε μια αξιοπρεπή ζωή στους Έλληνες. Αν συμφωνείτε με αυτά και θέλετε να μας βοηθήσετε, μένουμε στην Ευρώπη. Αν μας κάνετε μαγκιές, φεύγουμε, διαλύεστε και πνίγεστε μαζί μας. Εμείς έτσι και αλλιώς, δεν έχουμε πολλά να χάσουμε. Διαλέξτε».

Άλλωστε, η Ελλάδα είναι στην ισχυρή θέση και τους κρατάει από τα αρχίδια. Όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμα, είναι αφελής και έχει καταπιεί αμάσητες τις παπαριές που του σερβίρει η TV. Σε αδύναμη θέση μας κρατούν οι πολιτικοί μας. Αυτό θέλουν να πιστεύουμε και αυτό μας λένε συνέχεια μέχρι να το πιστέψουμε. Μύθος.

Αυτό ήταν για μένα το ιδανικό σενάριο. Αν τελικά δεν γινόταν αυτό και ξανακυβερνούσαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, έλπιζα σε μια συνεργασία αντιμνημονιακών με σκοπό μια ισχυρή αντιπολίτευση που θα τους έκανε τη ζωή κόλαση και θα μαχόταν για το δίκιο του Έλληνα.

Προεκλογικά συμπεράσματα

Μίλησα για τις εκλογές με πολλούς φίλους, γνωστούς και άλλους που ξέρω από το facebook και το twitter. Άνθρωποι διαφορετικών πεποιθήσεων ο καθένας. Παρ’ όλες τις μικρές, ασήμαντες, αλλά και αναπόφευκτες διαφωνίες που είχαμε, η συντριπτική πλειοψηφία όλων μας συμφωνούσε σε ένα πράγμα. Πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση και να διώξουμε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Παραφωνία ήταν μόνο κάποια ελάχιστα βολεμένα κομματόσκυλα από τα 2 κόμματα, που είτε απέφευγαν να πάρουν μέρος στη συζήτηση από ντροπή γιατί δεν είχαν επιχειρήματα, είτε προσπαθούσαν να αλλάξουν την κουβέντα. Μάταια αγόρι μου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις πια.

Λίγο πριν ξεκινήσει η ροή των αποτελεσμάτων, έχω στο μυαλό μου κάποια ξεκάθαρα συμπεράσματα που έχω αποκομίσει, και έχω χωρίσει τους ψηφοφόρους σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες:

1. Τα κομματόσκυλα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, θα παραμείνουν κομματόσκυλα. Θα αισθανθούν άβολα γιατί θα χάσουν τον περίγυρό τους που ήταν κάπως πιο αντικειμενικοί, αλλά είναι τελιωμένοι πνευματικά. Δεν έχει μείνει ζωντανό ούτε ένα εγκεφαλικό κύταρρο. Άστους αυτούς, δεν έχουν σωτηρία.

2. Οι πιο πολλοί στην δική μου κατηγορία, αυτοί που δεν προσκολλήθηκαν ποτέ σε συγκεκριμένο κόμμα δηλαδή, έχουν μοιρασθεί κυρίως σε τρεις υποκατηγορίες. Σε όσους θα ψηφίσουν Καμμένο, σε όσους θα ψηφίσουν αριστερά κόμματα και σε όσους ψηφίσουν μικρά ή νέα κόμματα. Όλοι με αντιμνημονιακή κατεύθυνση πάντως, είτε από πίστη στην αλλαγή είτε λόγω αντίδρασης και διαμαρτυρίας.

3. Οι αριστεροί θα ψηφίσουν αριστερά κόμματα.

4. Άλλοι που πάντα ψήφιζαν μικρότερα κόμματα, και άλλοι που θα ρίξουν λευκό, άκυρο ή θα απέχουν.

Βλέποντας τη ροή

Βλέποντας τη ροή των αποτελεσμάτων, την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τις δηλώσεις των αρχηγών, επικεντρώνομαι στην αριστερά. Για τον Καμμένο ήταν κάπως αναμενόμενο, αλλά το ζουμί είναι στην αριστερά. Ο Τσίπρας μας προέκυψε γκανιάν. Αρχίζω να αποκωδικοποιώ το σκεπτικό και να ελπίζω για το μέλλον.

Ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι αριστεροί «εκ φύσεως» (ας το πούμε έτσι) ψήφισαν αριστερά κόμματα με την ελπίδα ότι θα συνεργαστούν και θα σχηματίσουν μια κυβέρνηση που θα κάνει κάτι ώστε, τουλάχιστον να καταργήσουμε το μνημόνιο σε πρώτη φάση. Άλλοι πάλι τους ψήφισαν από αντίδραση για αυτά που περνάμε. Αυτό, αν σήμερα υπήρχε ακόμα η αριστερά και η δεξιά όπως πριν πολλά χρόνια, θα λεγόταν «ρεαλιστικό εκλογικό άλλοθι«. Στις μέρες μας όμως, ένας Έλληνας ψηφοφόρος δεν χρειάζεται άλλοθι για να ψηφίσει οποιονδήποτε θα τον βγάλει από την κρίση ή ακόμα και από το ευρώ (όπως το βλέπει ο καθένας).

Όσοι από την άλλη είναι αριστεροί «εκ φύσεως», ψήφισαν όποιο αριστερό κόμμα εκφράζει τον καθένα, μιας και υπάρχουν κάποιες «ιδεολογικές διαφορές» μεταξύ τους, όπως έχουμε ακούσει να λένε οι ηγέτες τους κατά καιρούς. Μεταξύ μας, στα αυτιά μου ακούγεται εντελώς σουρρεαλιστικό αυτό: «Αριστερά κόμματα με διαφορές ιδεολογίας«. Παρ’ όλα αυτά, και αυτοί οι ψηφοφόροι ήλπιζαν ή ακόμα και απαιτούσαν το ίδιο. Μια αριστερή συνεργασία. Τουλάχιστον αυτό άκουγα εγώ με όσους συζητούσα. Παλαιότερα, θα το απέδιδα πιο πολύ στο απωθημένο του αριστερού να γίνει κάποτε κυβέρνηση. Τώρα φυσικά όχι, γιατί έτσι και αλλιώς όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Δεν έχουμε πλέον η πολυτέλεια να ακολουθούμε τις ιδεολογίες ως δόγματα.

Χθες το βράδυ, αυτή η ελπίδα φάνηκε να γίνεται εφικτή πραγματικότητα. Τα αποτελέσματα των εκλογών που έβλεπαν όλοι μπροστά στην τηλεόρασή τους ήταν αδιαμφισβήτητα. Οι Έλληνες, είχαν δώσει στην αριστερά την ευκαιρία της. Τα κόμματα αυτά, παρ’ ότι ποτέ δεν κατάφεραν να ενωθούν και να σχηματίσουν μια μεγάλη παράταξη, τώρα θα μπορούσαν τουλάχιστον να το καταφέρουν αυτό με μια συνεργασία. Ο Τσίπρας το είχε ζητήσει και πριν τις εκλογές, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον έβλεπα και εγώ να το ξαναλέει. Ο Σύριζα έκανε και πάλι άνοιγμα σε όλα τα αριστερά κόμματα. Τουλάχιστον για διάλογο, και βλέπουμε που μπορούμε να συμφωνήσουμε. Λογικό, έτσι γίνεται η αρχή. Και joker ο Καμμένος, αυτό που το πας. Όλα έμοιαζαν ιδανικά.

Είμουν ευχαριστημένος από αυτά που έβλεπα. Εντελώς ικανοποιημένος όχι, σίγουρα όχι. Κάποια πράγματα με ενοχλούσαν πολύ, παρ’ όλο που το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας πανηγύριζε. Με ενοχλούσε ας πούμε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πήραν αυτά τα ποσοστά. Δεν ήθελα να έχουν την παραμικρή ελπίδα να κυβερνήσουν. Ήθελα να πονέσουν ακόμα πιο πολύ. Με ενοχλούσε που ο χάρτης της Ελλάδας ήταν «μπλε» παρ’ όλο το μικρό γενικότερα ποσοστό της ΝΔ. Αυτό μου έλεγε ότι πολλοί Έλληνες ακόμα πιστεύουν ότι, είτε η ΝΔ μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, είτε δεν έχει το ίδιο ποσοστό ευθύνης με το ΠΑΣΟΚ. Με ενοχλούσε που, η κατά τα άλλα συμπεθάστατη (και ειδικά για εμένα που έχω και πολλούς φίλους από το νησί) Κρήτη, δεν μπορεί να ξεκολήσει με τίποτα από το ΠΑΣΟΚ ακόμα και τώρα. Πολλά με ενοχλούσαν.

Όμως μέσα μου επίσης σκεφτόμουνα: «Να είσαι ρεαλιστής και να είσαι ευχαριστημένος ρε αχάριστε. Δεν έγινε και πόλεμος για να αλλάξουν όλα σε μια μέρα. Εκλογές έγιναν. Και μάλιστα έγινε μια πολύ καλή αρχή». Αφού για πολλή ώρα το συναίσθημα που ζητούσε εκδίκηση συγκρούστηκε με τη λογική που ζητούσε ρεαλιστικές λύσεις, είπα να δώσω τόπο στην οργή και να ψηφίσω λογική.

Τελικά ναι. «Είμαι ευχαριστημένος διάολε, ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και αντέδρασε στο μεγαλύτερο μέρος του. Υπάρχει ελπίδα. Άμα συνεργαστούν οι αριστεροί μεταξύ τους ή ακόμα καλύτερα πάρουν μαζί τους και τον Καμμένο, θα βγάλουν κυβέρνηση και θα….»

Η ελπίδα κράτησε 5 λεπτά

Έως ώτου δηλαδή βγει η Αλέκα Παπαρήγα να κάνει δηλώσεις, και να βγουν από το στόμα της τα ίδια σκατά που ακούμε τόσα χρόνια: «ΟΧΙ». Μέσα μου ξαναφούντωσε η οργή. Οργή μεγαλύτερη ακόμα και από το μίσος μου για αυτούς που μας έκαναν υπόδουλους της Γερμανίας. Πνίγομαι από αγανάκτηση. «Δεν γίνονται αυτά ρε πούστη μου. Απλά δεν γίνονται. Μια Παπαρήγα να καταδικάζει την μοναδική ελπίδα που υπάρχει. Γιατί μπορεί. Γιατί έτσι γουστάρει». Πνίγομαι ακούγοντας τους αναλυτές να λένε ότι χωρίς το ΚΚΕ δεν βγαίνουν τα νούμερα. Καταριέμαι τον εαυτό μου που βγήκα αληθινός όταν έφτιαξα εκείνη την σατυρική προεκλογική αφίσα του ΚΚΕ πριν 2 μήνες περίπου. Σατυρική μεν, προφητική δε. Που να φανταστώ τότε, ότι αυτή η μακέτα θα με στοίχειωνε τώρα γελώντας μου ειρωνικά. Το φαινόμενο της πεταλούδας.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν

Δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι αυτό το απόλυτο «ΟΧΙ» εκφράζει την πλειοψηφική γνώμη των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Δεν μπορεί εκτός αν, όπως η Παπαρήγα, ζούνε και αυτοί αλλού. Η Αλέκα ζει ακόμα σε μια παράλληλη πραγματικότητα, όπου υπάρχει και εφαρμόζεται ο αγνός πρωτογεννής κομμουνισμός που «εκφράστηκε από τον ίδιο το Χριστό με τη ρήση: Ο έχων δύο χιτώνας, να δίνει τον έναν». Δεν είναι δική μου σκέψη. Είναι μια άποψη που έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους που δεν είναι καν αριστεροί. Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει το περιβόητο «ο πρώτος κομμουνιστής ήταν ο Χριστός». Το αναφέρω μόνο ως ένδειξη μιας ουτοπίας που έχει τυφλώσει το μυαλό της. Έτσι σκέφτεται. Τυφλά και δογματικά. «ΟΧΙ». Ο Μεταξάς θα αισθάνεται λίγο άβολα σήμερα.

Στο δικό μας σύμπαν

Για αυτό το λόγο που ανέφερα παραπάνω η Παπαρήγα δεν θέλει να είμαστε στην Ευρώπη. Όχι για την ίδια την Ευρώπη σαν ιδέα. Άλλωστε αν η Ευρώπη λεγόταν Σοβιετική Ένωση, κάτι το οποίο θα ήταν και πάλι ένας συνασπισμός κρατών, θα την υποστήριζε. Όμως πιστεύει τόσο τυφλά σε έναν κομμουνισμό που έτσι και αλλιώς έχει καταρρεύσει και δεν υφίσταται πια, που δεν βλέπει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και χρειάζονται άλλες προσεγγίσεις. Πρέπει να γίνει μια αρχή, για να επιτύχουμε βήμα-βήμα αυτό που έχουμε ως στόχο.

Αν είμουν η Παπαρήγα

«Είμαι η Παπαρήγα. Βλέπω το λαό να δίνει στην αριστερά μια ιστορική ευκαιρία. Την αρπάζω. Προτιμώ να είμαστε εκτός Ευρώπης, αλλά δέχομαι προς το παρόν να μείνουμε, αν με αυτό καταφέρω να αλλάξω ζωή του Έλληνα προς το καλύτερο. Δεν γαμιέται, οι καιροί άλλαξαν. Συνεργάζομαι με τον Τσίπρα και τους υπόλοιπους με μια μικρή υποχώρηση αλλά έναν απώτερο σκοπό. Αφού καταργήσουμε το μνημόνιο και ανασάνει ο κόσμος, μετά θα τους πείσω ότι πρέπει να είμαστε και εκτός ευροζώνης. Έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Έχω επιχειρήματα. Θα τα καταφέρω. Και σίγουρα, τα πράγματα είναι πιο εύκολα όταν είσαι κυβέρνηση. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε καμιά άλλη προοπτική ως κόμμα από το να γκρινιάζουμε διαρκώς για όλα, και να οργανώνουμε διαδηλώσεις. Ο Έλληνας άλλαξε, καιρός να αλλάξουμε και εμείς».

Καταδίκη χωρίς δίκη

Η Παπαρήγα όμως δεν είναι εγώ, που προσπαθώ να ελιχθώ για να επιζήσω. Η Παπαρήγα είναι ΒΡΑΧΟΣ ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ. Δεν κάνει κωλοτούμπες. Δεν αλλάζουν οι ιδέες της. Αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται. Έτσι μάθαμε από τους προγόνους μας. «Όχι στην Ευρώπη, με όποιο κόστος». Και όχι μόνο διαφωνεί ριζικά με όποιον σκέφτεται διαφορετικά, αλλά και τον καταδικάζει. Όπως καταδίκασε και τον Τσίπρα επειδή έχει το θράσσος να θέλει Ευρώπη αλλά χωρίς μνημόνιο και με καλύτερους όρους. Καταδίκη χωρίς δίκη. Έτσι απλά, και δεν το συζητάμε κιόλας. Τι να συζητήσουμε, αφού ξέρουμε ότι εμείς έχουμε δίκιο. Ο Στάλιν να κερδίζει, και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε.

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Αυτή είναι η σχέση που έχει η Παπαρήγα με την αντιπολίτευση. Δεν θέλει να κυβερνήσει ρε παιδί μου, τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Την φοβίζει η προοπτική να κυβερνήσει. Αφού το μόνο που ξέρει είναι να μάχεται εναντίον του πρώτου κόμματος. Ο αγώνας ενάντια σε οτιδήποτε είναι και ο αυτοσκοπός της. Είναι το ίδιο το αίμα της και ο αέρας που αναπνέει. Αυτό κάνει τόσα χρόνια, δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο. Αντιεξουσιαστικοί αγώνες όποιος και αν είναι εξουσία. Όχι σε αυτό που προτείνει το πρώτο κόμμα, ό,τι και αν είναι αυτό. Α-Α-Α. » Αγώνας-Αντίσταση-Ανταρτοπόλεμος». Τα τρία άλφα που ορίζουν το λόγο ύπαρξης του ΚΚΕ. Τουλάχιστον όπως η ίδια το αντιλαμβάνεται. Όχι σε όλους, όχι για όλα.

Είμαι σίγουρος, ότι αν αύριο της λέγανε όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα «είμαστε μαζί σου. Μπες μπροστά και κυβέρνησε και θα κάνουμε ότι μας πεις. Είσαι η ελπίδα μας. Προχώρα» θα βραχυκύκλωνε, μέχρι του σημείου να αρνηθεί από αντίδραση. Είναι ικανή να βρίσκεται στην κυβέρνηση και να αυτοαντιπολιτεύεται.

Επίλογος

Δεν ξέρω τι λένε τα νούμερα, τελικά. Αν θα μπορέσει να βγει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση χωρίς το φάντασμα της Παπαρήγα δηλαδή όπως ελπίζω, ή αν θα καταφέρει να κυβερνήσει ο σωτήρας Αντωνάκης ή αν θα χρειαστούν εκ νέου εκλογές.

Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι η πολιτική της Αλέκας Παπαρήγα και το κολλημένο της μυαλό, πάντα στερούσαν από το ΚΚΕ την προοπτική να καθιερωθεί στο μυαλό του Έλληνα ως το πραγματικά λαϊκό κόμμα. Αλλιώς τα ποσοστά του θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερα. Πολιτική, την οποία μπορώ πλέον ξεκάθαρα να την συνοψίσω σε 3 φράσεις:

«Έχω δίκιο, ακόμα και όταν έχω άδικο».  Βαθύτατα δημοκρατικό.

«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας».  Βαθύτατα αμερικανικό.

«Έχω ένα πρόβλημα σε κάθε σου λύση».  Βαθύτατα Παπαρήγα.

μια φανταστική ιστορία: «Οι τρεις αποφάσεις»

Αυτή τη φωτογραφία την είδα σήμερα να κυκλοφορεί στον Ελληνικό αραχνοϊστό (διαδίκτυον, εις την βαρβαρικήν). Μετά την αναπόφευκτη αηδία της πρώτης εντύπωσης, μπήκε σε λειτουργία η λογική και μιλώντας μου σε αυστηρό τόνο μου εξήγησε το προφανές.

«Γιατί εκπλήσσεσαι ρε μεγάλε; Αυτός μεγάλωσε με το κόμμα. Και άκου και την ιστορία του, γιατί εσύ είσαι κορόιδο και σκέφτεσαι συναισθηματικά. Όλα εγώ πρέπει να στα εξηγώ».

Αυτός που λες, είχε ένα πατέρα κυνηγό, πολύ μάγκα. Του έκοβε ρε παιδί μου του ανθρώπου. Θεία φώτιση, κληρονομικό χάρισμα, πες το όπως θες. Ο πατέρας του, του έλεγε από την παιδική κιόλας ηλικία: «Παιδί μου, για να πας μπροστά στη ζωή υπάρχουν 2 τρόποι. Ή θα γίνεις ο κυνηγός ή το κυνηγόσκυλο. Ποτέ όμως μη γίνεις το κυνήγι». Βέβαια ο μικρός δεν καταλάβαινε τότε, αλλά μεγαλώνοντας αποκωδικοποίησε το μήνυμα του πατέρα του και άρχισε να το εφαρμόζει. Και επειδή δεν του έκοβε αρκετά για να γίνει ο κυνηγός, αποφάσισε να γίνει το κυνηγόσκυλο.

Η πρώτη σημαντική απόφαση της ζωής του – ποιον κυνηγό να υπηρετήσει δηλαδή – αποδείχθηκε και η πιο εύκολη. Ήταν τότε που άρχισε να λάμπει το άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου. Βλέποντάς τον και παρατηρώντας την απήχηση που είχε στον κόσμο, και το πως μπορούσε να πείσει μια ολόκληρη Ελλάδα για όποιο θέμα ήθελε ακόμα και αν έλεγε προφανή ψέμματα, μαγεύτηκε. Αυτός είναι, είπε. «Με ένα βόλι ρίχνει κάτω 10 εκατομμύρια Έλληνες».

Άρχισε να τον ακολουθεί σε όλες τις ομιλίες του, Πάντα βρισκόταν όσο πιο κοντά του μπορούσε, πατώντας γέρους και γριές στο δρόμο για το πιο κοντινό σημείο της εξέδρας. Κρατούσε μια τεράστια σημαία του ΠΑΣΟΚ, πηδώντας και βγάζοντας άναρθρες κραυγές ηδονής σε κάθε φράση του αρχηγού. Τον ακολουθούσε σε όλη την Ελλάδα όπου και αν μίλαγε. Δεν άλλαξε όμως κάτι. Ο αρχηγός δεν τον είχε προσέξει ποτέ.

Τότε ήρθε η ώρα να πάρει μια 2η απόφαση. «Χμμμ, ο πατέρας όταν παίρνει καινούργιο κυνηγόσκυλο, δεν το βάζει αμέσως μόνο του να βρει το λαγό. Το βάζει για αρκετό καιρό δίπλα στα παλαιότερα κυνηγόσκυλα για να αποκτήσει πείρα». Άρχισε λοιπόν να εμφανίζεται στα κατά τόπους κιόσκια που μοίραζαν φυλλάδια και ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Συμφωνούσε με όλους σε ό,τι και αν έλεγαν και υμνούσε το κόμμα. Ζήτησε εθελοντικά να κολλάει αφίσες και να μοιράζει φυλλάδια στα καφενεία. Στον ελεύθερο χρόνο του έκανε βάρδιες στο κιόσκι ξεκουράζοντας όποιον δεν άντεχε άλλο. Γνωρίστηκε με πολύ κόσμο.

Μια μέρα τον πρόσεξε ένας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. «Πιστό σκυλί αυτός. Θα φανεί χρήσιμος, σκέφτηκε».

– «Έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ;»

– Μάλιστα! Διατάξτε!!

– «Ξέρεις θα ήθελα μια χάρη αν μπορείς, γιατί εγώ δεν προλαβαίνω».

– Ό,τι θέλετε Πρόεδρε!

– «Ε, δεν είμαι και πρόεδρος…»

– Σας εύχομαι να γίνεται σύντομα πάντως!!

– «Μήπως θα μπορούσες να μοιράσεις αυτά τα φυλλάδια του φίλου μου του Υπουργού εδώ γύρω. Είναι καλός πολιτικός και νοιάζεται για την Ελλάδα. Να βοηθήσουμε και το κόμμα..»

– Πείτε πως έγινε!!

Έκανε τόσο καλή δουλειά, που ο δημοτικός σύμβουλος όχι μόνο του ξαναέδωσε θελήματα να κάνει, αλλά τον πρότεινε και σε άλλους συναδέλφους. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Έκανε ο,τιδήποτε και το έκανε καλά. Δεν ζήταγε ποτέ αντάλλαγμα και έλεγε και ευχαριστώ που του έκαναν την τιμή να το αναλάβει αυτός.

Ο Ανδρέας βγήκε. Το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση. Ο ήρωάς μας συνέχισε να κάνει θελήματα και μετεκλογικά γνωρίζοντας όλο και περισσότερους πολιτικούς του κόμματος. Είχε πλέον γνωστούς υπουργούς, που δέχονταν να τους πάρει τηλέφωνο για μια δίλεπτη καλημέρα στο υπουργείο. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, του έδιναν που και που κανένα «χαρτζηλίκι για τα οδοιπορικά του». Η εξέλιξή του ήταν τέτοια, που κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι θα μπορούσε να ζητήσει κάτι.

Τότε πήρε την 3η σημαντική απόφαση της ζωής του. Να ζητήσει ρουσφέτι. Πλησίασε τον τότε υπουργό οικονομικών και του είπε:

– Ξέρετε έμαθα ότι θα βγει σε πλειστηριασμό το κυλικείο του υπουργείου οικονομικών

– «Ναι, το συμβόλαιο έληξε. Πρέπει να γίνει εκ νέου πλειστηριασμός, αυτό ορίζει ο νόμος».

– Ξέρετε υπουργέ μου, εγώ τόσα χρόνια στο κόμμα…αγώνες…πάντα δίπλα σας…αλλά δεν έχω τόσα χρήματα και είμαι και άνεργος τώρα…

– «Χμμμ, δεν έχεις και άδικο. Είμαστε όλοι ευχαριστημένοι από εσένα. Κάνε μια αίτηση, άσε το ποσό κενό, και θα δω τι μπορώ να κάνω. Μην τη δώσεις στην επιτροπή. Φέρτη αύριο στο γραφείο μου».

– Να είστε καλά!! Και από εμένα ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ!!!

Τον άλλο μήνα ο ήρωάς μας ήταν ιδιοκτήτης κυλικείου του υπουργείου οικονομικών. Τότε άρχισαν τα μεγάλα κόλπα. κόλπα που δεν τα είχε φανταστεί. Το υπουργείο οικονομικών ήταν κομβικό. Όλοι οι υπουργοί πέρναγαν από εκεί συχνά. Και σχεδόν όλοι έπιναν ένα καφέ στο κυλικείο. Και καμιά φορά μίλαγαν για κάτι σοβαρό την ώρα που τους σέρβιρε τον καφέ, και τους ξέφευγε καμιά κουβέντα που δεν έπρεπε να μαθευτεί αλλού. Άρχισε να λέει εμπιστευτικά στον υπουργό οικονομικών ποιοι τον κακολογούσαν. «Μην με εκθέσετε σας παρακαλώ. εγώ επειδή σας εκτιμάω σας τα λέω». Έτσι έγινε επίσημος ρουφιάνος του υπουργού. Και να τα περισσότερα χαρτζηλίκια, εκτός του σίγουρου μεροκάματου. Οι δουλειές πήγαιναν καλά.

Με τον καιρό, ζύγισε τα πράγματα και άρχισε να δίνει tips  και σε άλλους υπουργούς που σύχναζαν στο μαγαζί του για το τι λένε οι υπόλοιποι για αυτούς. Είχαν πλέον ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Όλοι τον είχαν ανάγκη. Η πληροφορία ήταν μεγάλο όπλο στα χέρια του και το είχε καταλάβει καλά.

Τα χρόνια πέρναγαν και αυτός κονόμαγε. Διόρισε και τα δύο του παιδιά στο δημόσιο. Ο γιος φύλακας στην Ακρόπολη. Η κόρη γραμματέας σε μεγάλο νοσοκομείο. «Και καβάτζα αρκετή για να μην ανησυχούμε. Δόξα το Θεό». Πάντα όμως με σεβασμό στους πολιτικούς, πάντα στην πρώτη γραμμή στις ομιλίες όταν του το επέτρεπε ο χρόνος του, και πάντα «ναι σε όλα» τα θελήματα που του ζητούσαν. Αυτό το τηρούσε πάντα ως Ευαγγέλιο, ακόμα και σε εποχές που πέρναγε δύσκολα λόγω οικονομικής κρίσης.

Τα λόγια του πατέρα του που είχε πεθάνει πριν κάποια χρόνια, είχαν πιάσει τόπο. Ακόμα και τώρα τον σκέφτεται μονολογώντας:

«Αχ ρε πατέρα. Ήσουν σοφός άνθρωπος. Όλα τα χρωστάω σε εσένα, σε ευχαριστώ».

Συμπέρασμα:

Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα σωστών αποφάσεων και επιλογών.

Επίλογος

Δεν ξέρω τον κύριο αυτό στη φωτογραφία. Δεν ξέρω καν, αν η φωτογραφία είναι φετινή ή όχι. Πάντως ευχαριστώ όποιον την τράβηξε γιατί μου έδωσε αφορμή για ένα άρθρο που το ευχαριστήθηκα.

Αυτή η ιστορία είναι φανταστική, όμως:

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, κομματόσκυλα και πολιτικούς της Ελλάδας, δεν είναι καθόλου τυχαία.

τα είδωλα στη συνείδηση του παιδιού

«Ο Πύρρος Δήμας επικεφαλής του Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ»

Δυόμισι χρόνια πριν, ο ίδιος δήλωνε:

«Θέλω να ξεκαθαρίσω, πως ούτε καμία επίσημη πρόταση υπήρξε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ και ούτε έχω ασφαλώς σκοπό να πολιτευτώ».

– Εάν υπήρχε πρόταση θα τη δεχόσασταν ;

«Σίγουρα μια τέτοια πρόταση θα ήταν τιμητική, αλλά δεν είμαι έτοιμος, ούτε έχω βλέψεις για κάτι τέτοιο. Ένας Ολυμπιονίκης δεν μπορεί να ανήκει ούτε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε στη Ν.Δ. Ανήκει στον ελληνικό λαό. Άλλωστε εγώ έμαθα να σηκώνω ψηλά την ελληνική σημαία και όχι τη σημαία κάποιου κόμματος».

——————————–

Ο Πύρρος Δήμας δεν είναι το θέμα, αλλά η αφορμή

Αυτός ο άνθρωπος είναι είδωλο για κάποια παιδάκια και πολλούς έφηβους, που ακόμα δεν έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα τους, ούτε έχουν την πείρα και τις παραστάσεις για να κρίνουν σωστά. Αυτό που κάνει το είδωλό τους, θα το θεωρήσουν φυσιολογικό να το κάνουν και κάποια από αυτά τα παιδάκια στο μέλλον. Θα θεωρήσουν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ να λες άλλα τη μία και άλλα την άλλη, ανάλογα τι σε βολεύει. Να πουλιέσαι στην καλύτερη τιμή. Να θεωρείς και να προβάλλεις τον εαυτό σου ως προϊόν και όχι ως άνθρωπο. 

Όπως φυσιολογικό θα θεωρήσουν τα μικρά κοριτσάκια που μεγαλώνουν τώρα, να ντύνεσαι σαν πουτάνα στην ηλικία των 5 ετών και να χορεύεις στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Όπως φυσιολογικό θεωρούν ήδη κάποια παιδιά, να βγάζεις στην τηλεόραση στη φόρα τα προσωπικά σου, και να κλαις όταν σου κάνει νόημα ο floor manager. Όπως φυσιολογικό θεωρούν να κλείνεσαι σε ένα σπίτι με άλλα 10 άτομα και να γαμιέσαι το βράδυ κάτω από την κάμερα, υπό την απειλή της αποχώρησης γιατί «δεν βγάζεις καλά νούμερα στα πλάνα σου». Και θα μπορούσα να γράφω παραδείγματα μέχρι αύριο.

«Το μυαλό του παιδιού είναι σφουγγάρι»

Τα είδωλα έχουν μεγάλη επιρροή στη συνείδηση των παιδιών. Γιατί ένα μικρό παιδί, δεν μπορεί να καταλάβει ότι κάτι «δεν είναι σωστό». Δεν μπορείς καν να του εξηγήσεις γιατί, σε αυτή την ηλικία. Εκτός αν αισθάνεσαι άνετα να του το επιβάλλεις. Κάτι το οποίο θα λειτουργήσει προσωρινά, όμως αν δεν βρίσκεις άλλο τρόπο, και κάθε φορά επιβάλλεις εσύ στο παιδί σου «τι είναι σωστό και τι όχι, θα το βρεις απέναντί σου αργότερα. Παρ’ όλα αυτά το μυαλό του παιδιού θα συνεχίσει να απορροφά πληροφορίες και εικόνες είτε το θέλεις είτε όχι.

Οι έφηβοι από την άλλη, είναι στην ηλικία που ζουν την επανάστασή τους, και άντε να τους πείσεις ότι λες κάτι για το καλό τους. Θα σε απορρίψουν από αντίδραση πριν καν μιλήσεις. Και εμείς οι μεγαλύτεροι τα ίδια δεν κάναμε;

Ευθύνη και ανευθυνότητα

Αυτή είναι και η ευθύνη κάθε ανθρώπου που επηρεάζει την κοινή γνώμη με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε μιλάμε για τους παραγωγούς της tv, είτε για τα cartoon που βλέπουν τα παιδιά μας, είτε για αθλητές, δημόσια πρόσωπα, celebrities, τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, πολιτικούς ή οποιονδήποτε άλλο. Η ευθύνη του «Πρόσεχε μαλάκα τι κάνεις. Δίνεις το παράδειγμα σε πολύ κόσμο». 

Ευθύνη, που γίνεται σκόνη και θρύψαλα μπροστά στη δύναμη του χρήματος, της πολιτικής, του αυτοσκοπού, της αλαζονείας, του σταρχιδισμού, της προβολής, της δόξας, του βολέματος και της αγνής έμφυτης και απάλευτης μαλακίας που μας δέρνει.

Μόνο τα παιδιά και οι έφηβοι;

Ναι. Για τους μεγαλύτερους τι να πω. Ας κρίνουν και ας πορευθούν. Μου αρέσει που όλοι «έπεσαν από τα σύννεφα» με τον Πύρρο Δήμα. Σιγά ρε την έκπληξη. Σιγά, που δεν το είχατε ξαναδεί ποτέ το έργο. Λες και πρώτη φορά σας έτυχε. «Κεραυνός εν αιθρία», παπαριές και δήθεν λέω εγώ. Τόσα χρόνια έχετε να κάνετε με τους πολιτικούς που σας πουλάνε και σας αγοράζουν, σας εξέπληξε ο Δήμας. Η «έκπληξη» εξυπηρετεί μόνο τα ειδησεογραφικά sites και blogs, που θα τσιμπήσουν μερικά κλικ παραπάνω με τους συνήθεις ευφάνταστους τίτλους «ΣΟΚ!!!», «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!» κλπ.

Τουλάχιστον έκανε καλή αρπαχτή για να δεχθεί να γίνει τόσο ρόμπα; Εγώ μόνο αυτό αναρωτιέμαι. Και αν εξαιρέσω όλο το άρθρο που έγραψα, η πράξη του δεν με αγγίζει. Ούτε καν μου γαργαλάει το δεξί αρχίδι.

Καλημέρα σας.

edit γιατί το ξέχασα:

Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο αποτελεσματικό τρόπο για να χάσει καναδυό μονάδες ακόμα το ΠΑΣΟΚ, από την έμπνευση του BennyJelly  να κατεβάσει στο στίβο της ξεφτίλας το Δήμα. Καληνύχτα σας.

τους κυρίευσε ο πανικός

Άδωνις Γεωργιάδης: «Αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, κρυφτείτε!»

«Οι δημοσκοπήσεις, όπως είναι σήμερα, δεν βγάζουν κυβέρνηση για τον τόπο. Σημαίνουν χάος και ακυβερνησία». (…) «Αν το «ναι» είναι εμφανώς ηττημένο στις εκλογές, το πρόγραμμα θα σταματήσει να ισχύει. Μην έχει κανένας την αυταπάτη από όσους πάνε στην κάλπη, ότι θα βγει αυτό το πράγμα από την κάλπη και την άλλη μέρα θα έχουν δουλειά, μισθούς και συντάξεις. Αν αυτό βγει στην κάλπη, κρυφτείτε!»

–

Σοβαρά ε;.. Τι λες ρε μάγκα, χεστήκαμε από το φόβο μας. Λες και μέχρι τώρα είχαμε μισθούς, συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση. Άνεργοι είμαστε οι μισοί Έλληνες έτσι και αλλιώς.

Χρόνια έχω να δω τέτοια δήλωση απελπισίας. Τέτοια παραδοχή ήττας. Για να φτάσει κάποιος να λέει τέτοια λόγια, σημαίνει ότι έχει εξαντλήσει όλους τους άλλους τρόπους πειθούς και παρ’ όλα αυτά δεν έχει καταφέρει τίποτα. Έχασε πλέον την αυτοσυγκράτησή του. Βλέπει το τέλος να έρχεται και το μόνο που του μένει είναι οι ευθείες απειλές. Μπας και μασήσει κάποιος την τελευταία στιγμή.

Έχω να σου πω όμως κ. Άδωνι αυτό:

Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Το τέλος σας πλησιάζει και είναι αναπόφευκτο. Να δω αν θα έχετε ψυχή να κάνετε όντως εκλογές στις 6 του Μάη. Το ελπίζω. Δεν μας τρομάζετε πια, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Και το πληγωμένο ζώο είναι πάντα πιο επικίνδυνο, αυτό το γνωρίζεις. Και αφού δεν μπόρεσες να το σκοτώσεις, θα υποστείς την οργή του. Και την εκδίκησή του. Να δω ΕΣΕΙΣ που θα κρυφτείτε, εμείς εδώ είμαστε και σας περιμένουμε. Τσάμπα μάγκα.

Και για να θυμίσω σε όλους τις κολοτούμπες σου, δες αυτό το βίντεο, που κάποιος προσπαθεί να μας βγάλει όλους τρελούς και μαλάκες πριν 3 χρόνια. Αναγνωρίζεις τον ομιλούντα;

Πηγή: inews.gr